สละตำแหน่ง พ.ต.ท. ไปบวช
!
หวังมรรคผลนิพพาน
เสียงสาธุการกระหึ่มประเทศไทย
อา..ก็ต้องถือว่าน่าสรรเสริญ
กับความกล้าและท้าท้าย อันสำคัญสำหรับชีวิต เพราะการบวชนั้นถือว่าเป็นการ
"สละทุกอย่าง" ในชีวิตฆราวาสออกไป
ตำแหน่งแห่งหนใดๆ ที่ติดไหล่อยู่ก็หลุดลอย แต่ที่จะได้รับมาหลังจากนั้นก็คือ
"อิสระเสรีภาพ" ไม่มีอำนาจใดๆ
ในโลกจะมาคอยบังคับคุณอีกต่อไป ถ้า..คุณบวชจริง
!
แต่..แต่ถ้าคุณบวชไม่จริง
ยังคงวิ่งหาอำนาจวาสนาแม้กระทั่งในผ้าเหลือง คุณก็จะยิ่งเปลืองตัวเอง
ถึงจะอ้างวาทกรรมเสียสวยหรูดูเริ่ดว่า
"ชีวิตสงฆ์ควรปราศจากยศ ทรัพย์ และอำนาจ" ก็ตาม
แต่กลับคลานเข่าเข้าวัดปากน้ำ เหมือนมหาวอก วชิรเมธี
คนดีศรีสังคมของชาวเชียงราย มันก็อายชาวโลกเขา สู้อุตส่าห์วิ่งไปหาท่าน
"ติช นัท ฮันห์" ถึงฝรั่งเศส
แต่สุดท้ายได้มาแค่..เศษฝรั่ง อย่านับแต่จะ
"สละ" เหมือนนายพันท่านนี้เลย ขนาดของที่
"ไม่มี" ยังวิ่งหาอย่างหน้าด้านหน้าทน
ไปจนถึง..วัดปากน้ำ ยอมกลืนน้ำลายตัวเองที่พ่นเป่าหูหลอกชาวไทยมาหลายปี
ส่อสันดานอัปรีย์เหมือนเณรคำไปอีกราย เสียดาย..มหาวอ
!
สันดานสอพลอของมหาวอ
!
เหมือนใครเอ่ย ?
พวกพระที่เรียนนักธรรม-บาลี
เป็นเดียรถีย์ เพราะมิใช่พุทธวจน !
แต่สุดท้ายก็คลานเข่าเข้าไป "กราบตีน"
หัวหน้าเดียรถีย์แห่งประเทศไทย ถึงในวัดปากน้ำ
พูดจาหมาไม่แดกเลยบักคึกฤทธิ์นี่ !
ฮือฮา
! พ.ต.ท.ลาบวชตลอดชีวิต สุดระอา ลาภ -
ยศ - สรรเสริญ
เพื่อน นรต.47
ที่รักทุกท่าน ผม พ.ต.ท.พนมไพร จักรภาส (จันทร์กา)
ขออนุญาตแจ้งข่าว ผมได้เสนอขอลาออกจากราชการก่อนกำหนด early retire
มีผลตั้งแต่ 1 ต.ค.59
เป็นต้นไป
โดยให้เหตุผลเพื่ออุปการะบุพการีและศึกษาปฏิบัติธรรมในพระพุทธศาสนา และ ตร.
ได้มีคำสั่งอนุญาตลงมาแล้ว
ผมรู้สึกภูมิใจและดีใจมากที่ได้เป็นเพื่อนร่วมรุ่น นรต.47
กับพวกเราทุกคน
ได้มีโอกาสร่วมทุกข์ร่วมสุขอาบเหงื่อต่างน้ำมาด้วยกันตั้งแต่เป็นวัยรุ่น
จนแยกย้ายกันออกมารับใช้ชาติตามภารกิจหน้าที่ของแต่ละคน
จนกระทั่งตอนนี้ที่พวกเราผ่านพ้นวัยกลางคนกันมาแล้ว
ความผูกพันความเป็นเพื่อนของพวกเราก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาและอายุที่เพิ่มมากขึ้นไปทุกขณะ
ผมชื่นชมและยินดีกับความสำเร็จ ความเจริญก้าวหน้าของเพื่อนๆ
ทุกคนในวิถีชีวิตตำรวจ ตามที่แต่ละคนปรารถนา
ตัวผมเองก็มีความพอใจและมีความสุขดีในหน้าที่ราชการปัจจุบัน
นับแต่วันนั้นความมุ่งมั่น
ตั้งใจก็มุ่งไปสู่เส้นทางนี้มั่นคงหนักแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ และ รู้ว่า..
ชีวิตคนเรานี้มันน้อยนัก มันสั้นมาก.. วันคืนผ่านไปอย่างรวดเร็วในแต่ละปีๆ
และชีวิตเราจะเหลืออีกเท่าไหร่ไม่มีใครรู้
สุดท้ายจึงตั้งจิตตั้งใจเป็นสัจจะอธิษฐาน ถ้าอายุครบ 45
ปี ซึ่งถือว่าอยู่มาเกินครึ่งชีวิตแล้ว
..ก็จะขอทำตามเป้าหมายตามที่ใจเรียกร้อง
และที่ได้ตั้งเป็นความมุ่งหวังสูงสุดของชีวิตดังกล่าว
ซึ่งวัยขนาดนี้กำลังดีเพราะตอนนี้ยังพอมีเรี่ยวแรง
ยังใช้ความเพียรปฏิบัติขัดเกลาจิตใจได้เต็มที่อยู่ โชคดีที่ผมไม่มีภาระ
เรื่องครอบครัว หรือเรื่องให้กังวลมาก
ทางพ่อแม่ก็ได้พูดคุยหารือท่านมาหลายปีแล้ว ท่านก็ไม่ขัดข้องแต่อย่างใด
การบอกกล่าวกับเพื่อนๆ ในครั้งนี้ เหมือนเป็นการอำลา
แต่อำลาไปสู่อีกสถานะหนึ่งในระยะเวลาอันใกล้นี้
แต่ความเป็นเพื่อนยังคงอยู่ตลอดไปไม่ว่าสถานะไหน
เบื้องต้น
ผมจะกลับไปอยู่ดูแลพ่อแม่ที่บ้านสักระยะก่อน
เมื่อถึงเวลาก็จะใช้ชีวิตตามความฝันที่ตั้งใจไว้ตลอดไป
ไปฝึกฝนทุ่มเทชำระจิตใจให้เห็นผลกับครูบาอาจารย์สายพระป่า พระปฏิบัติ
ตามแนวทางที่ท่านทั้งหลายได้เคยดำเนินมา... หลายๆ
คนได้ถาม ว่าไม่เสียดายสิ่งต่างๆ หรือ ??
จากการปฏิบัติที่ผ่านมา ทำให้รู้และเห็นความจริงว่าสิ่งต่างๆ
ที่มีอยู่ มันเป็นของที่ครอบครองได้ชั่วคราว ทั้งเงินทอง ลาภยศ พ่อแม่
พี่น้อง ลูกเมีย ฯลฯ และแม้กระทั่งร่างกายเราเอง สักวันก็ต้องจากไปทั้งหมด..
แต่สิ่งที่ทำไว้แล้วไม่แปรเปลี่ยนไปไหนคือ จิตที่ชำระขัดเกลาไว้ ด้วยบุญกุศล
ถ้ายังต้องมาเกิดอีกก็จะมีคุณภาพจิตตามที่เราบำเพ็ญสั่งสมไว้.
ขอฝากเพื่อนทุกคนอย่าได้ประมาท อย่างที่บอก ชีวิตนี้น้อยนัก เพื่อนเราหลายคน
จากไปโดยไม่มีโอกาสได้บอกลาพวกเรา .. สำหรับผมเอง สำหรับคำถามข้างต้น ..
ในชีวิตนี้ ผมจะรู้สึกเสียดายมาก ถ้าไม่ได้
ตัดสินใจเหมือนที่ได้ทำลงไปในครั้งนี้ และเลือกเดินตามเส้นทางที่เลือกไว้นี้
สุดท้าย ขอบุญกุศลทั้งหลายที่พวกเราได้ร่วมกันทำ
บุญกุศลที่ผมกระทำบำเพ็ญมาเป็นปัจจัยส่งผลให้เพื่อนทุกคนมีแต่ความสุข
ความเจริญ สมหวังในสิ่งที่ปรารถนาทั่วกันนะครับ รักเพื่อนทุกคน...ป่า...ครับ
ข่าว :
ผู้จัดการ :
2
กันยายน 2559 |
